Mirjam heeft net het certificaat crisiskaartconsulent op zak en kijkt terug op de training waarin ze ook voor zichzelf een Crisiskaart heeft gemaakt. Ze start met de quote “the relevant question in psychiatry should not be, what’s wrong with you, but what happened to you” van Eleanor Longden.
“Voorafgaand aan de cursus voor Crisiskaartconsulent dacht ik: oh crisis, dat is automutilatie, suïcidepogingen en opnames. Maar ik ben er achter gekomen dat een crisis voor ieder heel persoonlijk is. Mensen hebben bepaalde strategieën ontwikkeld om het leven het hoofd te bieden. Deze strategieën kunnen soms leiden tot een crisis. Daarom is het van belang binnen de gesprekken samen goed te kijken welke strategieën iemand ontwikkeld heeft, welke elementen daar in zitten en wanneer en waar die worden ingezet. Je stelt vragen bij het crisisplan zoals “hoe ziet voor jou bijvoorbeeld somberheid, psychose, dissociatie er uit?” Wanneer iemand hier over vertelt, kom je er samen achter wat voor iemand moeilijke momenten kunnen zijn. Zo krijg je zicht op wat er gebeurt in een crisis, maar ook waar kracht ligt en iemand zelf weer regie kan pakken.
“Het maken van mijn eigen Crisiskaart was een dynamisch proces. Ik zat zelf in een groeifase waarin ik steeds meer durfde te voelen. Het brengt je enerzijds terug naar een nare tijd. Bijvoorbeeld je beseffen dat je zelf geen enkele naaste hebt die je als contactpersoon kunt opvoeren, voelt ontzettend ontwricht. Tegelijkertijd ontstaat er ook dankbaarheid voor wat ik inmiddels desondanks heb weten op te bouwen . Het feit dat ik dit zelf heb meegemaakt, kan ik meenemen in mijn gesprekken als Crisiskaartconsulent. Ik kan meepraten over waar je kwetsbaarheid ligt, maar ook je kracht. Wat is er mooier dan dat iemand met jou samen een Crisiskaart wil maken en zo weer zelf regie gaat creëren.”
“In de gesprekken die in intussen heb gevoerd – waaronder ook op dagbesteding voor klinische ouderenpsychiatrie – heb ik gezien dat mensen zelf heel goed kunnen nadenken over hoe hun emotie wereld er uit ziet. Maar soms krijgen de mensen de gelegenheid gewoon niet. Zo vertelde een mevrouw mij dat als zij boos is, ze naar haar kamer moet. Voor haar betekent dat, dat haar gevoelens niet onderkend worden en vooral dat ze zich niet mag uitspreken over haar gevoelens. De Crisiskaart biedt de mogelijkheid om met haar in gesprek te gaan over haar boosheid. Hoe uit die boosheid zich bij haar en hoe beleeft ze dat zelf. Pas als iemand de gelegenheid krijgt zich hierover uit te spreken, komt er ook ruimte om er mee om te gaan.”